شیراز پنجمین شهر پرجمعیت ایران است و مرکز استان فارس است که از لحاظ تاریخی بسیار شهرت دارد. بر اساس سرشماری ملی سال 1395، جمعیت این شهر 1565572 نفر بود و منطقه ساخته شده آن تقریباً 1800000 نفر سکنه داشت. سرشماری در سال 1400 افزایش جمعیت شهر را به 1995500 نفر نشان داد. این شهر در جنوب غربی ایران بر روی رودخانه فصلی رودخانه خشک واقع شده است. آب و هوای معتدلی دارد و بیش از هزار سال است که مرکز تجارت منطقه ای بوده است. شیراز یکی از قدیمی ترین شهرهای ایران باستان است.اولین اشاره به این شهر، به نام تیرازیش، بر روی الواح گلی ایلامی مربوط به 2000 سال قبل از میلاد است. این شهر مدرن توسط خلافت اموی عرب در سال 693 پس از میلاد بازسازی یا تأسیس شد و در زمان سلسله‌های پی در پی ایرانیان صفاری و آل بویه به ترتیب در قرن‌های 9 و 10 تا 11 میلادی برجسته شد. در قرن سیزدهم، شیراز به دلیل تشویق حاکم خود و حضور بسیاری از دانشمندان و هنرمندان ایرانی، به قطب برجسته هنر و ادب تبدیل شد. این شهر از سال 1128 تا 1178 پایتخت ایران در زمان سلسله زندیان بوده است.

شیراز به شهر شعر و ادب و گل شهرت دارد. همچنین به دلیل وجود باغ‌ها و درختان میوه‌ای که در سرتاسر شهر دیده می‌شود مانند باغ ارم، بسیاری از ایرانیان آن را شهر باغ‌ها می‌دانند. شیراز از لحاظ تاریخی دارای جوامع عمده یهودی و مسیحی بوده است. صنایع دستی شیراز شامل معرق خاتم کاری با طرح مثلثی است. ظروف نقره؛ قالی‌بافی و گلیم‌بافی که در روستاها و عشایر به آن گلیم و جاجیم می‌گویند. صنایع غالب در این شهر شامل تولید سیمان، شکر، کود، محصولات نساجی، مصنوعات چوبی، فلزکاری و قالیچه است. سرمایه گذاری الکترونیکی ایران در شیراز متمرکز شده است. این شهر اولین نیروگاه خورشیدی ایران را در خود جای داده است.به تازگی اولین توربین بادی شیراز بر فراز کوه باباکوهی در نزدیکی شهر نصب شده است.

اولین تاریخ نگاره ها از این شهر بر روی لوح های گلی ایلامی مربوط به 2000 سال قبل از میلاد است که در خردادماه سال 1349 هنگام حفاری برای ساختن کوره برای کارخانه آجرپزی در گوشه جنوب غربی شهر پیدا شد. الواح نوشته شده به ایلامی باستان نام شهری به نام تیرازیس را نامیده اند. از نظر آوایی، این به /tiračis/ یا /ćiračis/ تعبیر می شود. این نام به فارسی باستان /širājiš/ تبدیل شد. از طریق تغییر منظم صدا، نام فارسی امروزی شیراز به وجود آمده است. نام شیراز بر روی مهر و موم‌های سفالی که در خرابه‌های ساسانی قرن دوم میلادی در شرق شهر یافت شده است نیز دیده می‌شود. برخی از نویسندگان بومی، نام شیراز را از پسر طهمورث، سومین شاه (پادشاه) جهان بر اساس شاهنامه فردوسی گرفته اند.

اگرچه هیچ سند قطعی از وجود آن قبل از اواخر قرن هفتم پس از میلاد وجود ندارد، اما تعداد کمی از یافته های باستان شناسی مربوط به سال 1312 و پس از آن نشان می دهد که احتمالاً افرادی در محوطه یا اطراف شیراز در دوران پیش از اسلام و در اوایل قرن ششم پیش از میلاد سکونت داشته است. تعدادی از بقایای دوره ساسانی در اطراف شهر کشف شده است، از جمله نقش برجسته در برم دلک در شرق و گییم در شمال غربی، و خرابه‌های قلعه‌های ساسانی در قصر ابونصر در شرق و فهن دژ. در اثر جغرافیایی قرن دهم، حدودالعلم، قلعه شاهموباد که در شیراز قرار دارد، شناسایی شده است. اسامی «تیرایش» و «شیرایش» بر روی الواح ایلامی در تخت جمشید یافت شده است، در حالی که مهرهای گلی ساسانی و اوایل دوران اسلامی که در قصر ابونصر یافت شده است، نام «شیراز» را در کنار نام ناحیه اداری ساسانیان ذکر کرده است. منطقه، اردشیر-خواره. به گفته ديپلمات و آکادميک جان ليمبرت، اين نشان مي دهد که نام «شيراز» به «شيرازش» ايلامي برمي گردد و هر دو به سکونتگاهي اشاره دارند که در محل قصر ابونصر وجود داشته است.

برای اقامت در هتل صبوری رشت و رزرو هتل در رشت می توانید از طریق سایت هتل صبوری اقدام نمایید.