استان مازندران به طور طبیعی تحت تأثیر عرض جغرافیایی، رشته کوه البرز، ارتفاع از سطح دریا، فاصله از دریا و نواحی بایر جنوبی ترکمنستان، جریان‌های هوای محلی و منطقه‌ای و پوشش گیاهی همه‌کاره قرار می‌گیرد. این شرایط منجر به تقسیم اقلیمی استان به سه نوع می شود: (1) آب و هوای خزری معتدل با تابستان های گرم و مرطوب و زمستان های معتدل و مرطوب، (2) هوای معتدل کوهستانی با زمستان های طولانی، سرد و یخبندان و تابستان های معتدل و کوتاه. و (3) هوای سرد کوهستانی با زمستانهای یخبندان طولانی و تابستانهای خنک کوتاه. اغلب در اکثر فصول در منطقه اخیر بارش برف وجود دارد که تا اواسط تابستان ادامه دارد.

دشت های غربی و مرکزی استان تا دامنه شمالی رشته کوه البرز، آب و هوای معتدل منطقه خزر را تجربه می کند. در ارتفاعات 1500 تا 3000 متری آب و هوای معتدل کوهستانی با زمستانهای طولانی و سرد و تابستانهای کوتاه و معتدل حاکم است. در این منطقه برف حتی تا اواسط فصل گرم بخش هایی از استان را می پوشاند. در واقع حتی در گرم ترین ماه های سال نیز برف در این منطقه مشاهده می شود.

بر اساس سرشماری سال ۱۳۹۵، ۱٬۸۹۷٬۲۳۸ نفر (بیش از ۵۷ درصد جمعیت استان مازندران) در شهرهای زیر زندگی می‌کنند:

جمعیت استان طی 50 سال گذشته به طور پیوسته در حال افزایش بوده است. جدول زیر جمعیت تقریبی استان را به استثنای استان گلستان که در سال 1377 به عنوان استان مستقل جدا شده است نشان می دهد.

جمعیت اکثرا مازندرانی با اقلیت گیلک، آذربایجانی، گرجی، ارمنی، چرکس، ترکمن و غیره است.

مازندرانی ها پیشینه ای از قومیت طبری دارند و به زبان مازندرانی صحبت می کنند. اصل آنها به مردم تاپوری برمی گردد. پس سرزمین آنان را تاپوریا، سرزمین تپوریس نامیدند. تپوری ها در زمان سلسله هخامنشیان برای مهاجرت به سواحل جنوبی دریای خزر ساخته شدند.

مردم بومی ساری، شاهی، بابل، آمل، نوشهر، چالوس و تنکابن مازندرانی هستند و به زبان مازندرانی صحبت می کنند.

گویش گیلکی شرقی در تمام دره رود چالوس تکلم می‌شود، هرچند در ییلاق کجور و کلاردشت در دوره قاجار، برخی از طوایف کردی تأسیس شدند.

مازندرانی ها ساکن اکثریت استان هستند. گیلک‌های نزدیک به هم بیشترین اقلیت را تشکیل می‌دهند و در رامسر،تنکابن متمرکز هستند.

در سال های اخیر این منطقه شاهد هجوم ایرانیان از سایر مناطق ایران بوده است که بسیاری از آنها جذب طبیعت و ساحل آن شده اند.

مازندرانی یا طبری یک زبان ایرانی شمال غربی است. گویش های مازندرانی مختلفی وجود دارد که در استان مازندران و همسایه گلستان تکلم می شود مانند مازندرانی و گرگانی و احتمالا قادیکلاهی (قدیکلاهی) و پالانی. امروزه مازندرانی ها از فارسی (فارسی غربی) نیز استفاده می کنند. تحصیل کرده ها می توانند به خوبی ارتباط برقرار کنند و فارسی بخوانند.

مازندرانی ها پیشینه ای از قومیت طبری دارند و به زبان مازندرانی صحبت می کنند. اصل آنها به مردم تاپوری برمی گردد. پس سرزمین آنان را تاپوریا، سرزمین تپوریس نامیدند. تپوری ها در زمان سلسله هخامنشیان برای مهاجرت به سواحل جنوبی دریای خزر ساخته شدند.

مردم بومی ساری، شاهی، بابل، آمل، نوشهر، چالوس و تنکابن مازندرانی هستند و به زبان مازندرانی صحبت می کنند.

مردم ساکن چالوس به زبان مازندرانی صحبت می کنند. گویش کلارستقی در غرب چالوس و گویش کجوری در شرق صحبت می شود.

مردم ساکن نوشهر به گویش کجوری زبان مازندرانی تکلم می کنند.

گیلک های نزدیک به هم بزرگترین اقلیت مازندران را تشکیل می دهند. آنها به زبان گیلکی صحبت می کنند و در رامسر، و تنکابن متمرکز هستند. مردم بومی رامسر گیلک هستند و مازندرانی هم در آنجا زندگی می کنند. آنها به زبان گیلکی صحبت می کنند، اگرچه سبک صحبت آنها تحت تأثیر زبان مازندرانی بوده است و این باعث می شود که آن کمی با گیلکی که در گیلان صحبت می شود متفاوت باشد.

گویش گیلکی شرقی در تمام دره رود چالوس تکلم می‌شود ,هرچند در ییلاق کجور و کلاردشت در دوره قاجار برخی از طوایف کرد تأسیس شده‌اند .

لهجه ای از آذری در شهر گلوگاه صحبت می شود.

با رزرو هتل در رشت و اقامت در هتل صبوری رشت لحظات دلنشینی را در آلبوم خاطرات خود ثبت کنید.