تفاسیر از نوع استقرار شیراز باستان متفاوت است. به گفته برنی و رینگ، عدم اشاره به شیراز در منابع اولیه فارسی نشان می دهد که این شهر نمی توانسته بیش از یک ایستگاه راه در دشتی باشد که در آن قرار دارد. از سوی دیگر، به گفته عبدالمجید ارفعی، شیراز عصر هخامنشیان باید یکی از مهم ترین سکونتگاه های این ناحیه بوده باشد. او این را بر اساس ظاهر مکرر آن در آرشیو اداری تخت جمشید (84 لوح مختلف) و همچنین تعداد کارگران حاضر - در گروه‌هایی به تعداد 490 نفر می‌داند. بیشتر ارجاعات متنی به شیراز شامل جیره بندی برای کارگران است. هرگز به عنوان مقصد سفر ذکر نشده است. ارفعی می گوید که شیراز ساسانی قبل از تأسیس مجدد در اوایل دوره اسلامی، نسبتاً ناچیز بوده است. به گفته جان لیمبرت، با این حال، شیراز بین قرن‌های ششم و هشتم میلادی رونق گرفت و احتمالاً مرکز اداری دشت شیراز تا زمان تأسیس شهر مدرن شیراز بود.

اوایل دوران اسلامی

شهر کنونی شیراز در سال 693 توسط محمد بن یوسف ثقفی، برادر نایب السلطنه اموی نیمه شرقی خلافت، حجاج بن یوسف، یا محمد بن قاسم، از نزدیکان وی، تأسیس یا بازسازی شد. لشکر مسلمان عرب در طی چندین لشکرکشی که از شهر پادگانی خود در بصره بین سالهای 640 تا 653 به راه انداخته بودند، منطقه وسیع تر فارس را که محل شیراز در آن قرار دارد، فتح کرده بود و به طور خاص در اوایل سال 641، اطراف شیراز را تصرف کرد. این منطقه دارای هیچ شهر نبود، اگرچه تعدادی قلعه وجود داشت که مجبور به پرداخت خراج به اعراب بودند. ساسانیان در استخر، پایتخت خود در فارس، استوار ماندند تا اینکه اعراب در نبردی سنگین در سال 653 آن را تصرف کردند، که طی آن دشت شیراز به عنوان اردوگاه اعراب مورد استفاده قرار گرفته بود. به دلیل ارتباط عمیق استخر با امپراتوری ساسانی و دین زرتشتی، اعراب به دنبال ایجاد یک مرکز فرهنگی و اداری رقیب در شیراز بودند. از این رو، در زمان تأسیس اولیه آن در سال 693، این شهر بسیار بزرگتر از اصفهان برنامه ریزی شد. با این حال، جاه طلبی های اولیه محقق نشد و شیراز به گفته لیمبرت حداقل تا اواخر قرن نهم به عنوان یک «پشت آب استانی» در سایه استخر باقی ماند. این امر تا حدی به بی‌اعتنایی جمعیت عمدتاً زرتشتی فارس برای سکونت در شهر عرب اسلامی نسبت داده می‌شود. با تغییر تدریجی جمعیت از دین زرتشتی به اسلام و همزمان با کاهش استخر، شیراز به مرکز عملی فارس تبدیل شد.

بر اساس منابع سنتی مسلمانان، شیراز به‌عنوان مخفیگاه توسط سه تن از برادران امام شیعیان علی الرضا در سال 817/817 و بعدها توسط یکی از پسران آن برادر به نام علی بن حمزه بن موسی مورد استفاده قرار گرفت. تا اینکه در حدود سال 835 توسط مقامات عباسی پیدا و اعدام شد. با کاهش اقتدار عباسی در این دوره، سلسله های منطقه ای با خودمختاری قابل توجهی ظهور کردند. در اواخر قرن نهم، سلسله مسلمان ایرانی صفاریان به رهبری یعقوب بن اللیث، شیراز را پایتخت دولت خودمختار خود، که بیشتر ایران امروزی را در بر می گرفت، قرار دادند. در سال 894، برادر و جانشین یعقوب، عمرو، اولین مسجد جماعت شهر را تأسیس کرد که امروزه به نام مسجد عتیق جامع شناخته می‌شود.

رزرو هتل در رشت و اقامت در هتل صبوری رشت را برای سفری خاره انگیزتر به شما توصیه میکنیم.