استان سیستان و بلوچستان دومین استان بزرگ ایران از 31 استان ایران، پس از استان کرمان است. مساحت آن 180726 کیلومتر مربع است و در جنوب شرقی کشور و با پاکستان و افغانستان هم مرز است و مرکز آن شهر زاهدان است.

در زمان سرشماری ملی در سال 1385، این استان دارای 2,349,049 نفر جمعیت در 468,025 خانوار بود. سرشماری زیر در سال 1390 تعداد 2,534,327 سکنه در 587,921 خانوار را شمارش کرد. در آخرین سرشماری در سال 1395، جمعیت به 2,775,014 نفر در 704,888 خانوار افزایش یافته است.

بلوچ ها اکثریت جمعیت و سیستانی های فارس اقلیت را تشکیل می دهند. جوامع کوچکتر کردها (در ارتفاعات شرقی و نزدیک ایرانشهر)؛ براهویی خارج نشین (در مرز ایران و پاکستان)؛ و سایر اقوام ساکن و دوره گرد، مانند رومی ها نیز در داخل استان یافت می شوند.

در کتیبه های بیستون و تخت جمشید از سیستان به عنوان یکی از قلمروهای شرقی داریوش بزرگ یاد شده است. نام سیستان، همانطور که در بالا ذکر شد، از ساکا (همچنین گاهی اوقات ساگا یا ساگستان)، یک قبیله آسیای مرکزی که در سال 128 قبل از میلاد بر این منطقه تسلط داشتند، گرفته شده است. در زمان سلسله اشراقیان (248 قبل از میلاد تا 224 پس از میلاد)، این استان مقر قبیله سورن-پهلو شد. سیستان از دوره ساسانی تا اوایل دوره اسلامی رونق قابل توجهی داشت.

در زمان سلطنت اردشیر اول ایران، سیستان تحت حاکمیت ساسانیان قرار گرفت و در سال 23 شمسی، مسلمانان عرب در حالی که امپراتوری ایران در آخرین لحظات فروپاشی خود بود، تسلط یافتند.

در زمان خلیفه دوم اهل سنت، عمر بن خطاب، این سرزمین به تصرف اعراب درآمد و یک فرمانده عرب به عنوان فرماندار منصوب شد. فرمانروای معروف ایرانی یعقوب لیث صفاری که نوادگانش قرن‌ها بر این منطقه تسلط داشتند، بعدها والی این استان شد. در سال 295 شمسی بلوچستان تحت فرمانروایی دیلمیان و پس از آن سلجوقیان قرار گرفت که بخشی از کرمان شد. سلسله هایی مانند صفاریان، سامانیان، قزنویان و سلجوقیان نیز بر این سرزمین حکومت می کردند.

در سال 877 شمسی شاه اسماعیل اول صفوی سیستان را فتح کرد و در زمان نادرشاه آشوب های بیشتری به وجود آمد.

کل استان قبلاً بلوچستان نامیده می شد، اما دولت سیستان را به انتهای بلوچستان اضافه کرد. پس از انقلاب 1357 نام استان به سیستان و بلوچستان تغییر یافت.

امروزه سیستان به نوار باریک حاشیه شمالی استان اطلاق می شود و بلوچستان از شمال به جنوب از شهرستان زاهدان تا شهرستان چابهار امتداد دارد. این استان از شمال با استان خراسان جنوبی، از غرب با استان کرمان و هرمزگان، از جنوب با خلیج عمان و از شرق با افغانستان و پاکستان همسایه است.

استان سیستان و بلوچستان با افزایش جزئی بارندگی از شرق به غرب و افزایش رطوبت در نواحی ساحلی یکی از خشک ترین مناطق ایران است. این استان در معرض وزش بادهای فصلی از جهات مختلف است که مهمترین آنها بادهای 120 روزه سیستان است که در زبان بلوچی به لوار معروف است. باد هفتم (گاو کوش)؛ باد جنوب (نامبی)؛ باد هوشک; بادهای مرطوب و فصلی اقیانوس هند؛ باد شمال (گوریچ)؛ و باد غربی (گرد).

رزرو هتل در رشت و هتل صبوری رشت تجربه ای بی نظیر از سفر به شهر باران را برایتان رغم خواهد زد.