در قرن هفتم، بسیاری از مجریان غربی که در راه شرق از تبریز دیدن کردند، از غنای شهر، بناهای باشکوه و مؤسسات آن شگفت زده شدند.

مارکوپولو در سال 654 با عبور از تبریز، جاده ابریشم را طی کرد و آن را چنین توصیف کرد: "شهری بزرگ که اطراف آن را باغ های زیبا و دلپذیر احاطه کرده است. موقعیت بسیار خوبی دارد، بنابراین کالاهایی که از مناطق زیادی به اینجا آورده می شود. بازرگانان لاتین به ویژه جنویس برای خرید به آنجا می روند. کالاهایی که از سرزمین های بیگانه می آید

از سال 754 تا 847، تبریز مرکز ایالت قره قویونلو در آذربایجان بود, تا اینکه حاکم قره قویونلو، جهان شاه توسط جنگجویان آق قویونلو شکست خورد. آق قویونلوها از سال 848 تا 880 تبریز را به عنوان پایتخت خود انتخاب کردند. برخی از آثار تاریخی موجود از جمله مسجد کبود متعلق به دوره قره قویونلوها است. در سال 880 اسماعیل اول وارد تبریز شد و آن را پایتخت دولت صفوی خود اعلام کرد. در سال 893، پس از نبرد چالدران، تبریز توسط سلیم اول غارت شد. در سال 934 طهماسب اول پایتخت خود را به قزوین منتقل کرد تا از تهدید روزافزون ارتش عثمانی به پایتخت خود جلوگیری کند.

بین سالهای 964 تا 982، تبریز در اشغال عثمانیان بود. پس از بازپس گیری آن توسط صفویان به دست عباس اول ایران، این شهر به عنوان یک مرکز تجاری بزرگ رشد کرد و تجارت با امپراتوری عثمانی، روسیه و قفقاز انجام داد. تبریز در سال 1014 توسط مراد چهارم عثمانی اشغال و غارت شد، در طول جنگ عثمانی-صفوی (1018-1002)، پیش از آن که در عهدنامه ذهاب در سال 1018 به ایران بازگردانده شد.

در تابستان 1100، زلزله‌ای بزرگ تبریز را تکان داد و حدود هشتاد هزار نفر از ساکنان آن را کشت. ویرانی در سال های 1103-1104 ادامه یافت، زمانی که شهر توسط ارتش عثمانی مورد تهاجم قرار گرفت. در این دور تهاجم، عثمانی‌ها بسیاری را در تبریز زندانی کردند و حدود دویست هزار نفر از ساکنان آن را کشتند. این شهر متعاقباً توسط ارتش ایران بازپس گرفته شد، پس از آن قحطی گسترده، همراه با شیوع بیماری‌های کشنده، تعداد بیشتری از کسانی را که هنوز باقی مانده بودند، کشت. در سال 1159 زمین لرزه ای بزرگ در نزدیکی تبریز رخ داد و دویست هزار نفر را کشت و تنها حدود سی هزار نفر زنده ماندند.

در پایان قرن هجدهم، شهر به چند ناحیه تقسیم شد که هر یک توسط یک خانواده اداره می شد تا اینکه در سال 1178 شاهزاده قاجار عباس میرزا به عنوان فرماندار شهر منصوب شد. این شهر در زمان قاجاریه محل اقامت ولیعهد بود. ولیعهد معمولاً به عنوان فرماندار استان آذربایجان نیز خدمت می کرد. برخی از مهمترین وقایع این دوره جنگهای ایران قاجار و روسیه امپراتوری همسایه بود. قبل از واگذاری اجباری سرزمین‌های قفقاز ایران - شامل گرجستان، داغستان جنوبی، آذربایجان و ارمنستان کنونی - به روسیه امپراتوری پس از دو جنگ روسیه و ایران در نیمه اول قرن نوزدهم، تبریز که از موقعیت استراتژیک برخوردار بود. ابزاری برای اجرای حکومت ایران در سرزمین های قفقازی آن بود. در طول آخرین جنگ روسیه و ایران در سال‌های 1205-1207، شهر توسط ژنرال شاهزاده اریستوف، که با 3000 سرباز به داخل شهر لشکر کشید، به تصرف روسیه درآمد. پس از امضای معاهده صلح توسط عباس میرزا و ایوان پاسکویچ که به موجب آن آخرین سرزمین‌های قفقاز باقی‌مانده به طور غیرقابل برگشت واگذار می‌شد، ارتش روسیه از شهر عقب‌نشینی کرد. با این وجود، نفوذ سیاسی و نظامی روسیه حتی تا زمان سقوط امپراتوری روسیه در اوایل قرن بیستم، نیروی اصلی در تبریز و شمال-شمال غربی ایران باقی ماند. پس از عقب نشینی ارتش روسیه، عباس میرزا، ولیعهد قاجار، طرح نوسازی را از تبریز به راه انداخت که طی آن، مؤسسات غربی را معرفی کرد، ماشین آلات صنعتی وارد کرد، اولین سرویس پستی منظم را نصب کرد و اصلاحات نظامی را در شهر انجام داد. . او همچنین یک کارزار بازسازی را آغاز کرد و یک سیستم مالیاتی مدرن را ایجاد کرد.

با رزرو هتل در رشت و اقامت در هتل صبوری رشت سفری به یاد ماندنی را در کنار عزیزانتان تجربه کنید.