برای سفالگری در گیلان از نوعی کوره ی عمودی نیز استفاده می شود.کوره عمودی شامل یک جعبه آتش و یک محفظه پخت مخروطی است .پس از پختن، گلدان‌ها از کوره بیرون می‌آیند که با لعاب سبز درخشان پوشیده شده است، سایه‌ای که منشأ آنها را مشخص می‌کند. روستاهای دیگر در غرب تالاب انزلی، در نزدیکی سیاهکل، در جنوب رودسر، محل کارگاه های سفالگری هستند که از چرخ سفالگری برای ساختن کوزه ها، فنجان های ماست و آب استفاده می کنند , گلدان های لکه دار که توسط زنبورداران برای دورکردن زنبورها از لانه زنبورهایشان استفاده می شود. همسران برخی از این سفالگرها نیز از چرخ برج استفاده می کنند - و این یک اتفاق نادر در هر نقطه از جهان است.. در اینجا شلیک در یک کوره تونلی شکل از سنگ تراشی انجام می شود که توسط یک آتشدان زیرزمینی گرم می شود تنها کارگاه‌های شهری رشت واقع در خمیران زاهدان، استفاده از چرخ سفالگری را با ترکیب، اعمال و لعاب پخت ترکیب می‌کردند.

از خاک رس نیز به دو صورت مختلف برای ساخت کاشی (سفال) استفاده می شود که در نتیجه محصولات نهایی متفاوتی از گیلان غربی تا شرقی به دست می آید. در غرب، در دشت ساحلی طالش، کاشی‌ها بر روی قالب‌هایی ساخته می‌شوند و دارای لبه‌ای (دکمه) در سمت محدب خود برای اتصال آن‌ها به طاقچه‌های سقف هستند. آنها به طور گسترده شعله ور می شوند و توخالی به نظر می رسند ,این کاشی‌ها با کاشی‌هایی که پشت بام خانه‌های سنتی شهری گیلان مرکزی و شرقی هستند که از استوانه‌های ساخته شده روی چرخ برج ساخته شده‌اند که پس از یک روز خشک شدن از طول به دو نیم شده، متفاوت است. کاشی ها به هر نحوی که ساخته شوند، در یک کوره مستطیلی بزرگ که توسط یک آتشدان طاقدار و نیمه زیرزمینی گرم می شود، انباشته می شوند. تولید کاشی در چند دهه اخیر با استفاده گسترده از قلع (حلب) به عنوان یک ماده سقف، کاهش قابل توجهی داشته است.

سایر تخصص‌ها کمتر یافت می‌شوند، چه موضوعات محلی سنتی که فقط به بخشی از جمعیت روستایی مربوط می‌شوند، یا برعکس، صنایع دستی یا «نئوکاردستی» که برای مشتریان مد روز شهرها در نظر گرفته شده است.

در دسته اول می‌توان به اقلامی از چرم که مخصوص کوهستان مخصوصاً در شهر ماسوله است اشاره کرد. تا همین اواخر، چوپان‌های تلاش و گالس کفش‌هایی از چرم گاو می‌پوشیدند که توسط صنعتگران محلی ایجاد شده بود این کفش‌های سنتی در طول دهه‌های اخیر با لاستیک‌های لاستیک ساخته شده از لاستیک‌های مستعمل جایگزین شده‌اند. چرم‌کاران نیز به‌طور سنتی همه چیز مورد نیاز برای مهار حیوانات بارکش (اسب، قاطر، الاغ، حتی گاو نر) را تولید می‌کردند: تسمه‌ها، بند.

در دسته دوم، نجاری و به ویژه تراشکاری جایگاه قابل توجهی را به خود اختصاص داده است. ایجاد مبلمان چوبی – از جمله صندوقچه های معروف بولاکی که برای نگهداری لباس ها و اشیاء با ارزش استفاده می شود – یک فعالیت سنتی عمده در شهر رشت است. در مورد چوب گردانی، یکی دیگر از تخصص های رشت، با هجوم گردشگرانی که به دنبال اقلام معمولی هستند، تجدید را تجربه کرده است: در کنار ایجاد دوک، پایه میز و صندلی، لوله آب، جا سیگاری، ظروف غذاخوری، تازگی اضافه شده است. مبلمان و غیره

ساختن لوله های آب و کدوهای تزئین شده از دیگر تخصص های گیلان و مازندران است. هنگامی که در آغاز ماه تیر، کدوها در گیاهان ظاهر می‌شوند، «هر کدام در یک جعبه چوبی محصور می‌شوند که به عنوان قالب عمل می‌کند. با رشد، کدوها دقیقاً شکل جعبه‌هایی را به خود می‌گیرند که معمولاً شش یا هشت وجه جانبی دارند. آنها با یک نخ، کدوها را درست بالای جعبه ها می بندند تا انقباض و برآمدگی ایجاد کنند. قالب ها یک ماه روی کدوها می ماند.» روش دیگر، که ارزان‌تر بود، شکل دادن به کدوها با دست دو بار در روز به مدت ده تا پانزده روز بود. کدوهایی که به این روش رشد می کردند گرد بودند. پس از انجام عملیات های فراوان (خشک کردن، تزئین با فر، رنگرزی، فرو رفتن در کتری آب ولرم و غیره)، نقاشی ها به رنگ مشکی روی کلبه ظاهر می شوند.

از جمله تخصص هایی که به شهرت رشت کمک کرده می توان به میناکاری اشاره کرد. اما صنایع دستی که این روزها به عنوان نمونه گیلان در نمایشگاه های هنر عامیانه نشان داده می شود، چادرشاب بافته شده روی پاچال، حصیر (حصیر) و گلدوزی است.

رزرو هتل در رشت و هتل صبوری رشت خاطرات به یادماندی را برای شما به ارمغان خواهد آورد.