اقلیم و آب و هوای لاهیجان

موقعیت توپوگرافی دشت های خزری، آب و هوای هیرکانی بسیار مشخصی را به همراه دارد و کل استان گیلان متعلق به این منطقه فوق العاده مرطوب و سرسبز است. جریان‌های جوی شمالی-جنوبی غالب که بر خزر مرطوب شده‌اند، به‌وسیله سد عظیم البرز مجبور به صعود شدید می‌شوند و بنابراین در تمام طول سال بارندگی فراوان هم در دشت و هم در دامنه شمال‌غربی کوه‌ها می‌بارند. رژیم بارش در پاییز (اواسط شهریور تا اواخر آذر)، زمانی که ناپایداری جوی در بالاترین نقطه خود است، مقادیر متوسط در زمستان و اوایل بهار، و کمترین مقدار را از اردیبهشت تا مرداد نشان می دهد.

میانگین بارندگی سالانه بین 1200 تا 1800 میلی‌متر در امتداد خط ساحلی متغیر است، به سمت یک منطقه نیمه مرطوب در گوشه جنوب غربی کاهش می‌یابد و دوباره به مقادیر بسیار بالایی در قسمت پایینی کوه، تا ارتفاع 1500 تا 1800 متر می‌رسد. در امتداد دره صفید رود که هر روز بعد از ظهر در تابستان توسط باد شدید شمال منجیل (تولوزان) می پیچد، انتقال بسیار سریع به منطقه نیمه خشک مدیترانه مانند رودبار و منجیل منتهی می شود.

امتیاز اقلیمی گیلان پوشش گیاهی سرسبز طبیعی آن را توضیح می دهد.

با توجه به ارتفاع، سه سطح جنگلی را می توان تشخیص داد: جنگل های مختلط هیرکانی، جنگل راش کوهستانی و جنگل بلوط و ممرز کوهستان مرتفع. جنگل های هیرکانی زمانی دشت‌ها را پوشانده بود، جایی که تنها لکه‌های باقی‌مانده در تراس‌های آبرفتی درشت بین مناطق کشت‌شده باقی می‌ماند، و هنوز هم بخش بزرگی از دامنه‌های اول کوه‌ها را تا حدود 1000 متر می‌پوشاند.

سیستم آب و هوای لاهیجان نسبت به سایر نقاط گیلان مساعدتر است. زمستان‌های گرم‌تر و تابستان‌های خنک‌تری دارد. دمای یخبندان به ندرت در مناطق ساحلی گزارش شده است. با این حال عجیب نیست که لاهیجان در طول زمستان دوره هایی از شرایط نزدیک به کولاک را تجربه کند. میزان بارندگی در لاهیجان بستگی به بادهای بخار دارد که در زمستان از شمال غرب، در بهار از شرق و در تابستان و پاییز از غرب می وزد. این بادها بخار و رطوبت را به سمت دشت ها می برد و باعث بارندگی های شدید و طولانی مدت می شود.

تاریخچه ی چای در ایران

تاریخچه چای در ایران از اواخر قرن پانزدهم شروع می شود. قبل از آن قهوه نوشیدنی اصلی در ایران بود. با این حال، اکثر کشورهای تولید کننده قهوه دور از ایران قرار داشتند که حمل و نقل را بسیار دشوار می کرد. با یک کشور عمده تولید کننده چای، چین، که در مسیر تجاری نزدیک، "جاده ابریشم" قرار داشت، حمل و نقل چای بسیار آسان تر بود. این مهم ترین دلیلی بود که به مرور زمان چای در ایران بسیار محبوب شد. در نتیجه، تقاضا برای چای افزایش یافت و هر چه چای بیشتر مصرف می‌شد، باید حجم واردات بیشتر می‌شد تا با مصرف همخوانی داشت.

ایرانیان در اولین تلاش خود برای کشت چای در کشور خود در سال 1882 با بذرهایی که از هند وارد شده بود شکست خوردند. در سال 1899 شاهزاده محمد میرزا معروف به «کاشف السلطنه» که در لاهیجان به دنیا آمد، چای هندی را وارد کرد و کشت آن را در لاهیجان آغاز کرد. کاشف که اولین شهردار تهران و سفیر ایران در هند تحت سلطه بریتانیا بود، می‌دانست که انگلیسی‌ها به او اجازه نمی‌دهند از اسرار تولید چای مطلع شود، زیرا در آن زمان این بزرگترین تجارت آنها در هند بود. بنابراین شاهزاده با تسلط کامل به زبان فرانسه وانمود کرد که یک کارگر فرانسوی است و شروع به کار در مزارع و کارخانه های چای کرد تا نحوه تولید چای را بیاموزد. در نهایت برنامه او این بود که تعدادی نهال چای را برای کشت به ایران بازگرداند. او در این تلاش فقط به دلیل مصونیت دیپلماتیک خود موفق بود که بریتانیایی ها را از جستجوی نهال های مخفیانه او باز داشت. در آن زمان کاشف 3000 نهال را از قسمت شمالی هند، کانگرا به کشور خود آورد. کشت را در منطقه گیلان در جنوب دریای خزر آغاز کرد. در گیلان آب و هوا برای کشت چای مناسب است و صنعت چای به سرعت در مناطق گیلان و مازندران گسترش یافت. مقبره کاشف در لاهیجان هم اکنون بخشی از «موزه ملی چای ایران» است.

هتل آپارتمان صبوری با افتخار شما را به دیدن این اقلیم بی نظیر دعوت می کند.